1

Spoedig zult u naar Sion terugkeren en mijn hart is zo bedroefd.

Er zijn zoveel woorden in mijn hart die ik u wil zeggen, maar ik weet niet waar ik moet beginnen.

Er zijn zoveel schulden in te lossen, ik heb u niet terugbetaald en toch gaat u al.

Wie wist dat de tijd zo zou vliegen? Tranen van berouw vloeien onophoudelijk.

Ik geniet zo’n groot deel van uw genade en mijn hart is in nood omdat ik u niet heb terugbetaald.

O, God, u gaat weg – hoe kan ik u gewillig laten gaan?

2

Wie zou de gebeurtenissen van het verleden kunnen vergeten? Wie zou zijn verbondenheid aan oude gevoelens kunnen laten varen?

Vaak bent u in deze vele jaren met ons samengekomen, uw woorden bewateren en voorzien ons te allen tijde.

We laten arrogantie, hardheid en opstandigheid zien, u snoeit ons, behandelt ons, kastijdt en disciplineert ons.

U heeft ons zo vaak streng beoordeeld en getuchtigd en zo is onze verdorvenheid nu gezuiverd.

U betaalt zo’n hoge prijs voor ons en nog ben ik niet op zoek naar de waarheid of vervul ik mijn plicht goed.

Ik zou zo graag terug in de tijd willen en mezelf volkomen aan u overgeven en u tevreden stellen.

3

Tranen rollen stilletjes over mijn wangen omdat ik goed weet dat ik u niet kan overhalen te blijven.

Ik zit nu met spijt dat ik nooit bevredigd ben geweest, mijn hart is vol pijn en wroeging.

Hoewel de tijd die we samen doorbrachten kort is, zijn uw gezicht en uw stem in mijn hart gegrift.

Ik denk aan uw stem, ik verlang naar uw liefde, uw liefde voor de mens is zowel diep als sterk.

Het wonderbaarlijke verleden is nu een herinnering geworden, hoe kan ik dat achter me willen laten?

Hoe zou ik uw serieuze lessen kunnen vergeten? Ik kan alleen maar mijn verlangen naar u diep in mijn hart begraven.

Ik weet niet wanneer ik u weer ontmoet, moge ik voor altijd bij u zijn.