God manifesteert Zijn daden onder alle dingen en onder alle dingen heerst Hij over de wetten van alle dingen en heeft deze in Zijn greep. We hebben net gesproken over hoe God de wetten van alle dingen bestuurt en hoe Hij de hele mensheid voorziet en haar voedt binnen deze wetten. Dit is één aspect. Nu gaan we het hebben over een ander aspect, wat één manier is waarop God over alles controle houdt. Dit gaat erover hoe Hij na de schepping van alle dingen voor een gebalanceerde relatie tussen alles zorgde. Dit is ook nogal een omvangrijk onderwerp voor jullie. De relatie tussen alle dingen in balans houden – kunnen mensen dat wel voor elkaar krijgen? Dat kunnen mensen zelf niet. Mensen kunnen alleen maar vernietigen. Zij kunnen niet voor een balans in de relaties tussen alle dingen zorgen, zij kunnen deze niet beheren, noch hebben zij zoveel gezag of kracht. Alleen God Zelf heeft de macht om iets dergelijks te doen. Wat voor doel heeft God daarmee? Gewoon hetzelfde, het is nauw verbonden met de overleving van de mensheid. Alles wat God wil doen, is noodzakelijk – er is niets wat Hij wel of niet kan of wil doen. Om de overleving van de mensheid te waarborgen en mensen een gunstige omgeving voor overleving te geven, zijn er dan ook wat noodzakelijke, belangrijke dingen die Hij moet doen om hun overleving te waarborgen.

De letterlijke betekenis van de zinsnede “God zorgt voor een balans tussen alle dingen” beslaat een zeer breed onderwerp. Zo krijg je eerst te maken met het denkbeeld dat zorgen voor een balans tussen alle dingen, Gods meesterschap over alle dingen inhoudt. Wat betekent het woord ‘balanceren’? ‘Balanceren’ betekent allereerst dat je iets niet uit balans laat gaan. Het is net zoiets als het gebruik maken van weegschalen om dingen te wegen. Om de schalen in balans te krijgen, moeten de gewichten aan beide kanten hetzelfde zijn. God heeft vele dingen te midden van alle dingen geschapen – Hij heeft dingen geschapen die op een vaste plek staan, dingen die bewegen, dingen die leven en dingen die ademen, alsook dingen die niet ademen. Kunnen al die dingen zomaar simpelweg een relatie van de wederzijdse afhankelijkheid, wederzijdse steun en beperkingen, oftewel onderlinge verbondenheid bewerkstelligen? Hierin schuilt zeker een beginsel. Het is zeer gecompliceerd, nietwaar? Het is niet moeilijk voor God. Voor mensen is het echter heel gecompliceerd om dit te onderzoeken. Het is een heel eenvoudig woord – balans. Maar als mensen er onderzoek naar deden, als mensen voor balans moesten zorgen, zelfs al werkten al die briljante wetenschappers eraan – menselijke biologen, astronomen, natuurkundigen, scheikundigen en zelfs geschiedkundigen – wat zou het uiteindelijke resultaat van dat onderzoek zijn? Dat resultaat zou op niets uitlopen. Daar is Gods schepping van alle dingen te ongelooflijk voor. De mensheid zal de geheimen ervan nooit ontsluiten. Toen God alle dingen schiep, stelde Hij bepaalde principes tussen hen in. Hij stelde verschillende manieren van overleving vast met wederzijdse beperking, aanvulling en van levensonderhoud. Deze verschillende methoden zijn zeer complex. Ze zijn niet simpel of eenzijdig Wanneer mensen met hun verstand, de kennis die ze hebben verworven en de verschijnselen die ze hebben geobserveerd de beginselen achter Gods bestuur over alle dingen willen bekrachtigen of onderzoeken, zijn deze dingen uiterst moeilijk te ontdekken en het is ook erg moeilijk om enig resultaat te bereiken. Het is heel moeilijk voor mensen om resultaten te verkrijgen; het is heel moeilijk voor mensen om hun balans te handhaven wanneer zij alle dingen die door God geschapen zijn beheren door op hun menselijke denken en kennis te vertrouwen. Dit is omdat als mensen de beginselen van overleving van alle dingen niet kennen, zij niet weten hoe ze die balans moeten waarborgen. Als mensen dus alle dingen moesten besturen en over ze heersen, zouden zij deze balans hoogstwaarschijnlijk vernietigen. Zodra dit was vernietigd, zouden hun omgevingen voor overleving ook worden vernietigd. En wanneer dat gebeurde, zou een crisis voor hun overleving volgen. Er zou een ramp uit voortkomen. Wanneer de mensheid in rampspoed leeft, wat ligt er dan voor hen in het verschiet? Dat is een uitkomst die moeilijk te raden, moeilijk te voorspellen zal zijn.

Hoe zorgt God dan voor een balans in de relaties tussen alle dingen? Ten eerste zijn er enkele plekken in de wereld die het hele jaar met ijs en sneeuw bedekt zijn. In andere plaatsen zijn de vier seizoenen allemaal als de lente. Daar zie je geen spatje ijs of sneeuw, er is geen winter. Dit is één manier – het is vanuit het perspectief van het grotere klimaat. De tweede manier gaat als volgt: een bergketen is overvloedig begroeid, waarbij allerlei planten de aarde bedekken. Er zijn stroken met bos en wanneer je daar doorheen loopt kun je de zon niet eens zien. Op andere bergen groeit niet eens gras – er is laag op laag van kale, wilde bergen. Vanaf de buitenkant gezien zijn zij beide bergen van opgestapelde modder. De ene groep bergen heeft volop begroeiing en de andere moet het zelfs zonder gras stellen. Dit is het tweede type. Bij het derde type zie je misschien eindeloze graslanden, velden met wuivend groen. Of je ziet misschien een woestijn zover het oog reikt. Je ziet niets wat leeft, geen enkele bron van water, alleen de fluitende wind langs het zand. Bij het vierde type is de ene plek bedekt door de zee, uitgestrekte gebieden met water, terwijl op een andere plek bijna geen bronwater te bespeuren valt. Bij het vijfde type motregent het in het ene land vaak en is het mistig en klam, terwijl in een ander land de zon vaak de hele dag door fel schijnt en je geen druppel regen ziet. Bij het zesde type is de ene plek een plateau waar de lucht ijl en ademen moeilijk is voor de mens, terwijl op een andere plek moerassen en laaglanden te vinden zijn als natuurlijke leefgebieden voor verschillende soorten trekvogels. Dit zijn allemaal verschillende klimaattypen, oftewel de klimaten of omgevingen die met verschillende geografische omgevingen overeenkomen. Dat wil zeggen: God zorgt voor een balans in de basisomgevingen voor overleving van de mens vanuit de aspecten van de grotere omgeving, van het klimaat tot de geografische omgeving, van de verschillende componenten van de grond tot de hoeveelheid waterbronnen. Daarmee zorgt Hij voor een balans in de lucht, temperatuur en vochtigheid van de omgeving waarin mensen overleven. Met deze contrasten in verschillende geografische omgevingen hebben mensen stabiele lucht en zijn de temperatuur en vochtigheid in verschillende seizoenen stabiel. Mensen kunnen zo in een dergelijke omgeving voor overleving zoals altijd voort blijven leven. Eerst moet de grotere omgeving in balans worden gebracht. Dat gebeurt door gebruik te maken van verschillende geografische locaties en formaties alsmede de overgangen tussen verschillende klimaten voor wederzijdse inperking. Daarmee wordt de balans bereikt die God wil en die de mensheid nodig heeft. Dit is vanuit het perspectief van de grotere omgeving.

Kijken we naar de details, zoals vegetatie, hoe bereikt die dan deze balans? Dat wil zeggen: hoe kan vegetatie blijven voortbestaan binnen een gebalanceerde omgeving voor overleving? Dat gebeurt door de levensduur, het groeitempo en de voortplanting van verschillende soorten planten te reguleren om hun omgeving voor overleving te waarborgen. Neem het nietige gras als voorbeeld. Er zijn lentescheuten, zomerbloesems en herfstvruchten. De vruchten vallen op de grond. Het jaar daarop ontkiemt het zaad van de vruchten en groeit het volgens dezelfde wetten door. De levensduur van het gras is heel kort. Alle zaden vallen op de grond, schieten wortel en lopen uit, bloeien en produceren fruit – dit proces vindt alleen plaats in de lente, zomer en herfst. En alle soorten bomen hebben hun eigen levensduur en verschillende perioden waarin ze uitlopen en vruchten voortbrengen. Sommige bomen gaan na dertig tot vijftig jaar al dood – die hebben een levensduur van dertig tot vijftig jaar. Maar hun vruchten vallen op de grond, schieten wortel en lopen uit, bloeien, brengen vruchten voort en leven ook weer dertig tot vijftig jaar. Dat is hun vernieuwingsfrequentie. Een oude boom gaat dood en een jonge boom groeit – daarom zie je altijd bomen groeien in het bos. Maar ze hebben ook hun eigen cyclus en proces van geboorte en dood. Sommige bomen kunnen meer dan duizend jaar in leven blijven, andere wel drieduizend jaar. Om wat voor plant het ook gaat of hoe lang de levensduur ook is, God zorgt over het algemeen voor de balans ervan op basis van hoe lang deze leeft, het vermogen tot en tempo van voortplanting, alsmede de hoeveelheid en de verhouding van voortplanting. Zo kunnen planten, van het gras tot de bomen, blijven gedijen, blijven groeien binnen een gebalanceerde ecologische omgeving. Wanneer je dus naar een bos op aarde kijkt, ongeacht of het bomen of gras betreft, is het zich continue aan het voortplanten en is het aan het groeien volgens zijn eigen wetten. Daar is geen hulp van de mens, geen extra werk van de mens voor nodig. Alleen dankzij deze balans kunnen zij hun eigen omgeving voor overleving in stand houden. Alleen dankzij een geschikte omgeving voor overleving kunnen deze bossen, deze graslanden op aarde blijven voortbestaan. Hun bestaan voedt generatie na generatie van mensen, alsmede generatie na generatie van allerlei soorten leven met natuurlijke leefgebieden in de bossen en de graslanden – denk aan vogels en dieren, insecten en allerlei micro-organismen.

God regelt ook de balans van alle soorten dieren. Hoe reguleert Hij deze balans? Net zoals bij planten – Hij regelt hun balans en stelt hun aantallen vast op basis van hun vermogen tot en tempo van voortplanting plus de voortgeplante aantallen en de rol die ze spelen onder de dieren. Leeuwen eten bijvoorbeeld zebra’s. Als er meer leeuwen dan zebra’s waren, wat zou dan het lot van de zebra’s zijn? Zij zouden uitsterven. En als het voortgeplante aantal zebra’s veel lager was dan het aantal voortgeplante leeuwen, wat zou dan hun lot zijn? Zij zouden dan ook uitsterven. Het aantal zebra’s moet dus veel hoger zijn dan het aantal leeuwen. Dat komt omdat zebra’s niet alleen voor zichzelf bestaan, ze bestaan ook voor de leeuwen. Je kunt ook zeggen dat elke zebra deel uitmaakt van de zebra’s, maar ook als voedsel in de bek van een leeuw dient. Leeuwen kunnen zich nooit sneller voortplanten dan zebra’s. Hun aantallen kunnen dus ook nooit hoger zijn dat de aantallen zebra’s. Alleen op deze manier kan de bron van voedsel voor leeuwen gewaarborgd worden. En dus, hoewel leeuwen natuurlijke vijanden van zebra’s zijn, zien mensen ze vaak op hun gemak in hetzelfde gebied rusten. Zebra’s zullen nooit in aantal afnemen of uitsterven omdat de leeuwen op ze jagen en ze opeten. Evenmin zullen leeuwen ooit in aantal toenemen vanwege hun status als ‘koning’. Deze balans heeft God lang geleden zo bepaald. God heeft zo wetten voor een balans tussen alle dieren ingesteld. Zo zijn zij in staat een balans te bereiken en dit is iets wat mensen vaak zien. Zijn leeuwen de enige natuurlijke vijanden van zebra’s? Nee, krokodillen eten ook zebra’s. Zebra’s lijken echt een hulpeloze diersoort. Ze hebben niet de felheid van leeuwen. Wanneer ze er een tegenkomen, deze ontzagwekkende vijand, kunnen ze alleen wegrennen. Ze kunnen niet eens weerstand bieden. Wanneer ze de leeuw niet te snel af zijn, rest er niets anders dan zich te laten opeten. Dit kom je in de dierenwereld dikwijls tegen. Wat is jullie indruk bij de aanblik van dit soort dingen? Hebben jullie medelijden met de zebra? Hebben jullie een hekel aan de leeuw? De zebra’s zien er zo prachtig uit! Maar de leeuwen houden ze altijd gulzig in het oog. En de zebra’s rennen dwaas genoeg niet ver weg. Zij zien de leeuw daar op ze wachten, gewoon op zijn gemak in de schaduw van een boom wachten. Wie weet wanneer hij ze gaat opeten. In hun hart weten ze dit, maar toch vertrekken ze niet uit dat gebied. Dit is wonderlijk en prachtig. Dit is het wonder van Gods voorbestemming, Zijn heerschappij. Je hebt medelijden met die zebra maar kunt hem niet redden. Je hebt ook een afkeer van de leeuw maar kunt hem niet wegsturen. De zebra is voedsel dat God voor de leeuw heeft bereid. Maar hoe de leeuwen ze ook opeten, zebra’s zullen niet uitsterven. Leeuwen krijgen echt weinig nakomelingen in een erg laag tempo, dus het maakt niet uit hoeveel zebra’s ze ook eten, hun aantallen zullen niet hoger worden dan de aantallen zebra’s. Daar zit een balans in.

Wat voor doel heeft God met het handhaven van een dergelijke balans? Dat heeft te maken met de omgevingen voor overleving van mensen alsmede de overleving van de mensheid. Als zebra’s, of een soortgelijke prooi van een leeuw – herten of andere dieren – zich te langzaam gaan voortplanten en het aantal leeuwen opeens toeneemt, wat voor gevaar zouden mensen dan lopen? Leeuwen die hun prooi verorberen is een normaal verschijnsel. Maar een leeuw die een mens opeet is een tragedie. Die tragedie is niet door God voorbestemd en heeft Hij niet zo geregeld. Dat doet Hij de mensheid niet aan. Dat doen mensen veeleer zichzelf aan. Dus vanuit Gods perspectief is de balans tussen alle dingen cruciaal voor de overleving van de mensheid. Of het nu planten of dieren betreft, zij kunnen hun juiste balans niet kwijtraken. Planten, dieren, bergen en meren, God heeft voor de mensheid een normale ecologische omgeving bereid. Alleen als mensen een dergelijke gebalanceerde ecologische omgeving hebben, is hun overleving gewaarborgd. Als bomen of grassen een gering vermogen hadden om voort te planten of het tempo van voortplanting erg traag was, zou de bodem dan uitdrogen? Zou de bodem nog steeds gezond zijn als deze uitdroogt? Als de bodem zonder begroeiing komt te zitten en uitdroogt, zou er heel snel erosie en zandvorming optreden. Als de bodem slechter werd, zou de omgeving voor overleving van mensen ook worden vernietigd. Uit die vernietiging zouden weer rampen voortkomen. Zonder dit soort ecologische balans, zonder een dergelijke ecologische omgeving, zouden mensen vaak met rampen te maken krijgen ten gevolge van deze onbalans tussen alle dingen. Als er bijvoorbeeld een onbalans in de omgeving is waardoor het ecologische gebied van kikkers wordt vernietigd, verzamelen de kikkers zich allemaal, hun aantallen nemen sterk toe en mensen zien grote aantallen kikkers zelfs de straten oversteken in steden. Als er grote aantallen kikkers naar de omgeving voor overleving van mensen trekken, hoe zouden we dat dan noemen? Een ramp. Waarom zouden we dat een ramp noemen? Deze kleine dieren die heilzaam zijn voor de mensheid, zijn nuttig voor mensen wanneer ze op een plek blijven die geschikt voor ze is. Ze dragen bij aan de balans in de omgeving voor overleving van mensen. Zodra ze een ramp worden, verstoren ze de orde in het leven van mensen. Alle dingen en alle elementen die kikkers met zich meebrengen, kunnen de kwaliteit van het leven van mensen aantasten. Zelfs hun fysieke organen kunnen aangetast worden – dit is een van de soorten rampen. Nog een soort ramp, die mensen al vaak hebben meegemaakt – is de verschijning van grote aantallen sprinkhanen. Is dat geen ramp? Dat is een angstaanjagende ramp. Het maakt niet uit hoe bedreven mensen zijn – mensen kunnen vliegtuigen, kanonnen en atoombommen maken – maar wanneer de sprinkhanen oprukken, wat voor oplossing hebben ze dan? Kunnen ze er met kanonnen op schieten? Kunnen ze er met machinegeweren op schieten? Nee. Kunnen ze er dan pesticiden op spuiten om ze te verdrijven? Ook dat is niet eenvoudig. Wat komen die piepkleine sprinkhanen dan doen? In het bijzonder eten ze gewassen en granen. Waar sprinkhanen ook gaan, zijn de gewassen helemaal vernietigd. Dus, in het geval van een sprinkhanenplaag, kan, in een oogwenk, de oogst van een heel jaar van het voedsel waar boeren van afhankelijk zijn – de graanoogst van een heel jaar – door de sprinkhanen volledig worden verslonden. Voor mensen is de komst van sprinkhanen niet alleen irritant – het is een ramp. Het verschijnen van grote aantallen sprinkhanen is dus een soort ramp. En muizen dan? Als er geen roofvogels zijn om muizen op te eten, zullen ze heel snel vermenigvuldigen, sneller dan je je kunt voorstellen. En als muizen zich ongehinderd uitbreiden, kunnen mensen dan goed leven? Dus wat is het wat de mensen te wachten zou staan? (Een epidemie.) Alleen maar een epidemie? Muizen kauwen op alles. Ze knagen zelfs aan hout. Al zijn er maar twee muizen in één huis, irriteert iedereen in het hele huishouden zich eraan. Soms stelen ze olie en eten dat op, soms eten ze de granen. En de dingen die ze niet eten daar kauwen ze gewoon op en veranderen deze in een totale puinhoop. Ze kauwen op kleding, schoenen, meubels – ze kauwen overal op. Soms zullen ze op de kast klimmen – kunnen die borden dan nog steeds worden gebruikt wanneer die muizen eroverheen zijn gelopen? Zelfs als je ze desinfecteert, zul je je nog steeds niet op je gemak voelen, dus gooi je ze maar gewoon weg. Dit zijn de ergernissen die muizen bij mensen teweegbrengen. Hoewel muizen maar kleine schepsels zijn, weten mensen er zich geen raad mee en moeten ze zich in plaats daarvan hun rooftochten laten welgevallen. Een paar muizen zijn al genoeg om de boel te verstoren, laat staan wanneer er sprake is van een hele horde. Als hun aantallen te groot waren en het op een ramp zou uitlopen, zouden de gevolgen niet te overzien zijn. Zelfs schepsels die zo piepklein zijn als mieren zouden tot een ramp uit kunnen groeien. Als dat zou gebeuren zou de schade die ze de mensheid zouden berokkenen, ook niet genegeerd kunnen worden. Mieren kunnen bij huizen zoveel schade aanrichten, dat die instorten. Hun kracht moet niet over het hoofd gezien worden. Zou het niet beangstigend zijn als verschillende soorten vogels een ramp veroorzaakten? (Ja.) Om het op een andere manier te zeggen, het maakt niet uit wat voor dieren of levende wezens ze ook zijn, zodra ze hun balans kwijtraken, zullen ze groeien, zich voortplanten en leven ze niet meer binnen hun normale, reguliere grenzen. Dat zou onvoorstelbare gevolgen voor de mensheid hebben. Dat zou niet alleen gevolgen hebben voor de overleving en het leven van mensen, maar ook rampspoed over de mensheid brengen, zelfs tot het punt waarop mensen uitgeroeid worden en het lot van uitsterven ondergaan.

Toen God alle dingen schiep, gebruikte Hij allerlei methoden en manieren om ze in balans te brengen. Hij zorgde voor een balans in de leefomstandigheden voor de bergen en meren, voor een balans in de leefomstandigheden voor de planten en alle soorten dieren, vogels en insecten. Zijn doel was dat alle soorten levende wezens konden leven en zich voortplanten binnen de wetten die Hij had vastgesteld. Geen van de dingen van de schepping kan buiten deze wetten treden en de wetten kunnen niet worden gebroken. Alleen binnen een dergelijke basisomgeving kunnen mensen veilig overleven en zich voortplanten, generatie na generatie. Als een levende soort over het aantal of de grens gaat die God heeft vastgesteld, of als deze de groei ratio, frequentie of het aantal overstijgt onder Zijn heerschappij, zou de omgeving voor overleving van de mensheid in uiteenlopende mate worden aangetast. Tegelijkertijd zou de overleving van de mensheid daarmee op het spel staan. Als er van één levende soort te veel zijn, worden mensen van hun voedsel beroofd. Ook worden hun waterbronnen en woonplekken aangetast. Op die manier komt de voortplanting of staat van overleving van de mensheid direct in het geding. Water is bijvoorbeeld erg belangrijk voor alles. Als er te veel muizen, mieren, sprinkhanen en kikkers zijn, of allerlei andere soorten dieren, zullen ze meer water drinken. Naarmate ze meer water gebruiken, binnen deze vaste gebieden met bronnen voor drinkwater en waterrijke gebieden, slinken het drinkwater en de waterbronnen voor de mensen en is gebrek aan water het gevolg. Als het drinkwater voor mensen wordt aangetast, verontreinigd of afgesloten omdat allerlei soorten dieren in aantal zijn toegenomen, zal het voortbestaan van de mensheid onder een dergelijke moeilijke omgeving voor overleving ernstig bedreigd worden. Als een of meer soorten levende wezens hun toegemeten aantal overschrijden, zal de lucht, temperatuur, vochtigheid en zelfs de inhoud van de lucht in de ruimte voor overleving van de mensheid worden vergiftigd en vernietigd in uiteenlopende mate. Evenzo, gaat er onder die omstandigheden voor de overleving en het lot van de mensen nog steeds de dreiging van dat type omgeving uit. Als mensen deze balans dus kwijtraken, wordt de lucht die ze inademen aangetast en het water dat ze drinken verontreinigd. Ook de temperaturen die ze nodig hebben, krijgen in verschillende mate met veranderingen en de gevolgen daarvan te maken. Als dat gebeurt, krijgen de omgevingen om te overleven, die van nature aan de mensheid toebehoren, te maken met enorme gevolgen en uitdagingen. Welk lot en welke vooruitzichten zou de mensheid hebben in een dergelijk scenario waarbij hun basisomgeving voor overleving is vernietigd? Dat is een heel ernstig probleem! God weet om welke reden alle dingen van de schepping bestaan omwille van de mensheid, Hij kent de rol van alles wat Hij heeft geschapen, Hij weet wat voor invloed ze op mensen hebben en wat voor voordelen ze de mensheid brengen – daarom is er in Gods hart een plan voor dit alles en beheert Hij elk aspect van alle dingen die Hij heeft geschapen. Dus voor mensen is elk afzonderlijk ding wat Hij doet van groot belang – het is allemaal noodzakelijk. Wanneer je dus een of ander ecologisch verschijnsel ziet of bepaalde natuurwetten onder alle dingen, dan zul je niet meer twijfelen aan de noodzaak van elk afzonderlijk ding dat God heeft geschapen. Je zult in je onwetendheid geen woorden meer gebruiken om Gods regelingen van alle dingen en Zijn verschillende manieren om de mensheid te voorzien naar believen te veroordelen. Je zult ook geen willekeurige conclusies meer trekken over Gods wetten voor alle dingen die Hij heeft geschapen. Is dit niet het geval?

Waar hebben we het net allemaal over gehad? Denk er maar eens goed over na. God heeft Zijn eigen bedoeling met elk afzonderlijk ding dat Hij doet. Ook al kunnen mensen die bedoeling niet zien, het is altijd nauw verbonden met het overleven van de mensheid. Het is er onafscheidelijk mee verbonden – het is essentieel. Dat komt omdat God nooit iets heeft gedaan wat zinloos is. Zijn plan valt voor alles wat Hij doet binnen de theorieën en beginselen die ervoor gelden, waarin Zijn wijsheid schuilgaat. Het doel en de intentie achter dat plan zijn ter wille van de bescherming van de mensheid, om de mensheid rampspoed, inbreuk door welk ander leven ook en elke schade die alle dingen bij mensen kunnen aanrichten te helpen afwenden. Kunnen we op basis van Gods daden die we in dit onderwerp besproken hebben dus zeggen dat God de mensheid op een andere manier voorziet? Kunnen we zeggen dat God de mensheid op deze manier voedt en hoedt? (Ja.) Is er een duidelijk verband tussen dit onderwerp en de titel van onze communicatie: “God is de bron van leven voor alle dingen”? (Ja.) Er is een duidelijk verband en dit onderwerp is daar één aspect van. Voordat we over deze onderwerpen spraken, hadden mensen maar een vage voorstelling van God, van God Zelf en Zijn daden – zij hadden geen echt begrip van deze dingen. Maar wanneer mensen te horen krijgen over Zijn daden en wat Hij allemaal heeft gedaan, kunnen zij de principes van wat God doet duidelijk begrijpen, er begrip over verkrijgen en kunnen deze binnen hun bereik komen. Ook al zijn er allerlei soorten zeer gecompliceerde theorieën, principes en wetten in Gods hart, wanneer Hij iets doet, toen Hij alle dingen schiep en wanneer Hij over alle dingen heerschappij voert, als één ding met jullie wordt gedeeld tijdens deze communicatie, kunnen jullie dan niet in jullie hart begrijpen dat dit allemaal Gods daden zijn, die heel concreet zijn? (Ja.) In welk opzicht is jullie begrip van God nu dan anders dan hiervoor? Het is essentieel anders. Jullie eerdere begrip was te hol, te vaag en jullie begrip nu omvat veel concreet bewijs voor Gods daden, om te vergelijken met wat God heeft en is. Alles wat ik gezegd heb, draagt dus geweldig bij aan jullie begrip van God.

Het Woord, Deel II, Over het kennen van God, God Zelf, de unieke IX