De mens is een wezen zonder zelfkennis. Hoewel hij zichzelf niet kent, kent hij verder iedereen op zijn duimpje. Alsof alle anderen eerst door hem geïnspecteerd zijn en zijn goedkeuring hebben gekregen, voordat ze ook maar iets zeggen of doen en dus alsof hij van alle anderen de volledige maat heeft opgenomen, tot hun psychische toestand aan toe. Alle mensen zijn zo. De mens is nu het Tijdperk van het Koninkrijk ingegaan, maar zijn natuur blijft onveranderd. Tegenover mij doet hij nog zoals ik doe, maar achter mijn rug regelt hij zijn eigen unieke ‘zaakjes’. Zodra dat voorbij is en hij weer voor mij verschijnt, gedraagt hij zich echter als een ander persoon, hij lijkt verdacht kalm, beheerst en met een rustige hartslag. Is dat niet juist wat de mens zo verachtelijk maakt? Hoeveel mensen hebben twee totaal verschillende gezichten; één voor mij en een ander achter mijn rug om? Hoevelen van hen gedragen zich als een pasgeboren lam voor mij, maar veranderen in roofzuchtige tijgers achter mijn rug om en worden vervolgens als vogeltjes die vrolijk in de heuvels fladderen? Hoeveel mensen tonen zin en vastberadenheid voor mij? Hoevelen verschijnen voor mij, zoeken naarstig naar mijn woorden, maar worden die achter mijn rug om beu en zweren ze af, alsof Mijn woorden een zware last zouden zijn? Ik ben zo vaak gestopt mijn hoop in de mensheid te stellen, als ik zag hoe het menselijk ras door mijn vijand werd bezoedeld. Ik heb zo vaak een mens in tranen voor mij zien verschijnen om mij om vergiffenis te vragen, maar vanwege zijn gebrek aan zelfrespect en hardnekkige onverbeterlijkheid, heb ik mijn ogen moeten sluiten voor zijn boze daden, zelfs wanneer zijn hart eerlijk was en zijn bedoelingen oprecht waren. Ik heb zo vaak gezien hoe een mens in staat is in geloof met mij samen te werken en hoe hij zich, bij mij, goed lijkt te voelen en de warmte van mijn omhelzing proeft. Ik heb zo vaak de onschuld, levendigheid en lieflijkheid van mijn uitverkoren mensen gezien, en in mijn hart heb Ik altijd genoten van deze zaken. Mensen weten niet hoe ze de voorbeschikte zegen uit mijn handen moeten ervaren omdat zij niet weten wat uiteindelijk het doel is van een zegen of juist van lijden. Daarom is de mens verre van eerlijk in zijn zoektocht naar mij. Als er geen morgen was, wie van jullie zou er voor mij staan en zo wit zijn als sneeuw, zo onberispelijk als zuivere jade? Je liefde voor mij is toch zeker niet iets dat zomaar kan worden ingewisseld voor een lekkere maaltijd, een chique pak of een duur kantoor en een goed salaris? Of kan het worden ingeruild voor de liefde die anderen voor je hebben? Als iemand een beproeving moet doorstaan is dat toch zeker geen reden om zijn liefde voor mij op te geven? Lijden en tegenspoed zorgen er toch niet voor dat hij klaagt over alles wat Ik heb geregeld? Geen mens heeft ooit echt het zwaard in mijn mond gevoeld: hij kent slechts de oppervlakkige betekenis ervan zonder dat hij de innerlijke betekenis echt begrijpt. Als mensen echt in staat waren de scherpte van mijn zwaard te voelen, zouden zij zich als ratten naar hun hol haasten. Vanwege hun gevoelloosheid snappen mensen niets van de ware betekenis van mijn woorden en dus hebben ze geen enkel idee hoe geweldig mijn woorden zijn, of hoeveel van hun natuur wordt onthuld en hoeveel van hun corruptie wordt veroordeeld door die woorden. Met hun halfbakken ideeën over mijn woorden, hebben de meeste mensen daarom een lauwe en vrijblijvende houding aangenomen.

Het Woord, Deel I, De verschijning en het werk van God, Gods woorden aan het hele universum, hfst. 15