Heel binnenkort zal mijn werk voltooid zijn, en vele jaren samen zijn een ondraaglijke herinnering geworden. Onophoudelijk heb ik mijn woorden herhaald en constant heb ik mijn nieuwe werk ontplooid. Natuurlijk is mijn advies een noodzakelijk onderdeel van elk stuk werk dat ik doe. Zonder mijn raadgeving zouden jullie allemaal verdwalen en zelfs ten einde raad zijn. Mijn werk staat nu op het punt te eindigen en bevindt zich in de laatste fase. Ik wil nog steeds het werk van raadgeving doen, dat wil zeggen: jullie woorden van advies bieden om naar te luisteren. Ik hoop alleen dat jullie ervoor kunnen zorgen dat de moeite die ik heb gedaan niet vergeefs was, en dat jullie bovendien kunnen begrijpen hoe bedachtzaam en zorgvuldig ik ben geweest en mijn woorden kunnen behandelen als de basis voor hoe je te gedragen als mens. Of het nu wel of niet het soort woorden is waarnaar jullie bereid zijn te luisteren, of jullie ze nu wel of niet graag ontvangen of ze alleen met onbehagen kunnen ontvangen, jullie moeten ze serieus nemen. Als jullie dat niet doen, zullen jullie nonchalante en onbezorgde gezindheden en houdingen mij erg van streek maken en zelfs doen walgen. Ik hoop heel erg dat jullie allemaal mijn woorden telkens opnieuw kunnen lezen – duizenden keren – en dat jullie ze zelfs uit het hoofd zullen kennen. Alleen zo zullen jullie mijn verwachtingen van jullie niet beschamen. Maar niemand van jullie leeft op het moment zo. Integendeel: jullie zijn allemaal verzonken in een losbandig leven, een leven van eten en drinken naar hartenlust, en niemand van jullie gebruikt mijn woorden om zijn hart en ziel te verrijken. Daarom heb ik een conclusie getrokken over het ware gezicht van de mens: de mens kan mij op ieder moment verraden en niemand kan mijn woorden volledig trouw zijn.

‘De mens is zo bedorven door Satan dat zijn verschijning niet langer menselijk is.’ De meeste mensen herkennen deze zin nu tot op zekere hoogte. Ik zeg dit omdat de ‘herkenning’ waar ik naar verwijs niet meer is dan een soort oppervlakkige bevestiging, in tegenstelling tot werkelijke kennis. Omdat geen van jullie zichzelf nauwkeurig kan evalueren of grondig kan analyseren, blijven jullie dubbelzinnig over mijn woorden. Maar deze keer gebruik ik feiten om een uiterst serieus probleem uit te leggen dat in jullie bestaat. Dat probleem is verraad. Jullie zijn allemaal bekend met het woord ‘verraad’, want de meeste mensen hebben iets gedaan wat een ander verraadt, zoals het verraad van een vrouw door haar man, van een man door zijn vrouw, van een vader door zijn zoon, van een moeder door haar dochter, van een meester door zijn slaaf, onderling verraad door vrienden, onderling verraad door familieleden, verraad van kopers door verkopers, enzovoorts. Al deze voorbeelden bevatten de essentie van verraad. Kort gezegd is verraad een vorm van gedrag waarbij een belofte wordt gebroken, morele principes worden geschonden of tegen de menselijke ethiek wordt ingegaan, waarbij een gebrek aan menselijkheid vertoond wordt. Over het algemeen zul je, als mens die in deze wereld is geboren, iets hebben gedaan wat neerkomt op verraad van de waarheid, ongeacht of je je nu herinnert ooit iets te hebben gedaan waarmee je iemand hebt verraden, of anderen al vele malen eerder hebt verraden. Aangezien je in staat bent je ouders of vrienden te verraden, ben je in staat anderen te verraden; bovendien ben je in staat mij te verraden en dingen te doen die ik veracht. Met andere woorden: verraad is niet alleen maar gedrag dat oppervlakkig immoreel is, maar iets wat in strijd is met de waarheid. Dit is precies de bron van de weerstand en ongehoorzaamheid van de mens tegenover mij. Dit is waarom ik het samengevat heb met de volgende uitspraak: verraad is de natuur van de mens, en deze natuur is de grote vijand van ieders harmonie met mij.

Het Woord, Deel I, De verschijning en het werk van God, Een heel ernstig probleem: verraad (1)